Köylerimizi terk edip şehirlere yerleştik.
Peki mutlumuyuz?
Arabalarımız evlerimiz oldu, konforumuz en üst seviyede.
Peki ne eksik?
İçinizdeki çocuk mutlumu?
Eksik olan şey, aslında fazlalıklarımız. Çocuk ise hayata küstü.
Kendimizi deprasyon ilaçlarıyla avutur olduk.
Hesapta olmayan saçma sapan hastalıklarla,
Kanserle tanıştık…

Biz geri dönüyoruz, tüm doğallığı ile eski köylere,
Yeni bir bakış açısıyla,
Gerçekten sahip olduğumuzda mutlu olacağımız şeyler için,
Bahçenizdeki sizin büyüttüğünüz mis gibi kokan domates için,
Yumurtladığını size haber veren kırmızı tavuğunuz için,
Bir yabancının yaklaştığını havlayarak haber veren köpeğiniz için,
Kendi meyve ağaçlarınızdan, olması gereken zamanda yiyeceğiniz meyveler için,
Geceleri yukarıdaki yıldızları hiç göremediğiniz kadar net görmek için,
Kazdığınız bahçenizden çıkan mis gibi toprak kokusu için,
Alacağınız her nefesin tazeliği, temizliği için,
Kendi ağacınızın altında okuyacağınız kitaplar için,
Mis gibi kokan koca bir bahçe çiçekleriniz için,
Birbirlerinden gözlerini kaçırmayıp size “merhaba komşum Günaydın!” diyecek samimi insanlar için…
Daha çok yazarım, anlatırım ama ya siz gelemezseniz?
Üzülürüz…

Doğaya bizimle dönün, size gerçekten küsmeden, hâlâ sağlıklıyken…
Kendiniz ve çocuklarınız için,
Çok geç olmadan…